بررسی تغییرات نسبت اینترفرون گاما به فاکتور رشد شبه انسولینی 1 سرمی و نیمرخ لیپیدی در سازگاری به تمرین مقاومتی فزاینده در رت‌های مبتلا به دیابت ملیتوس

وطن دوست, مریم; زارع بنادکوکی, علی

doi:10.22118/jsmj.2021.285388.2506

بررسی تغییرات نسبت اینترفرون گاما به فاکتور رشد شبه انسولینی 1 سرمی و نیمرخ لیپیدی در سازگاری به تمرین مقاومتی فزاینده در رت‌های مبتلا به دیابت ملیتوس

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

¹ گروه فیزیولوژی ورزش ، دانشگاه پیام نور ، تهران ، ایران

² دانشگاه پیام نور ، البرز، ایران

10.22118/jsmj.2021.285388.2506

چکیده

زمینه و هدف: هدف این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی فزاینده بر غلظت اینترفرون گاما (IFN-γ) و فاکتور رشد شبه‌انسولین‌1 (IGF-1) سرمی و نیمرخ لیپیدی در رت‌های دیابتی نوع‌1 بود و این که آیا این تمرینات می‌تواند منجر به کاهش التهاب و در مقابل افزایش IGF-1 به عنوان یک فاکتور ضد‌التهابی موثر در افزایش سنتز پروتئین شود.
روش‌ بررسی: در این مطالعه تجربی، 32 سر موش‌صحرایی نر ویستار با وزن 30±250‌گرم و سن 40 روزه به گروه‌های 8‌تایی سالم‌کنترل-تمرین‌کرده‌کنترل-دیابتی‌کنترل-دیابتی‌تمرین‌کرده تقسیم شدند. به منظور القای دیابت، داروی استرپتوزوتوسین (STZ) ( 55 ‌میکروگرم/کیلوگرم وزن‌ بدن-i.v )تزریق شد. پروتکل تمرینی مقاومتی 6 هفته‌ای شامل بالا‌رفتن از نردبان همراه وزنه، 1 ساعت در روز، 3 جلسه در هفته که هر هفته با افزایش باری معادل 5% همراه بود، اجرا شد. در پایان مطالعه نمونه‌های خونی مستقیما از قلب حیوان گرفته‌شد.
یافته‌ها: بین غلظت IFN-γ در گروه دیابتی‌تمرین‌کرده با هیچ‌یک از گروه‌ها اختلاف معناداری وجود نداشت. غلظت IGF-1 و هم‌چنین نسبت IGF-1/IFN-γ در گروه‌های دیابتی‌تمرین‌کرده و کنترل نسبت به گروه‌های سالم‌تمرین‌کرده و کنترل به‌طور قابل‌توجهی کمتر بود.
نتیجه گیری: تمرین مقاومتی موجب اثربخشی مطلوب در گروه دیابتی‌تمرین‌کرده در مقایسه با گروه دیابتی‌کنترل نشد. اما تغییرات کوچک ایجاد‌شده حاصل از تحقیق می‌تواند در روند بهبود کلینیکی بیماران دیابتی نوع‌1 کمک‌کننده باشد.

کلیدواژه‌ها